Wat was je eerste baantje?
Toen ik op een Amerikaanse high school zat in Piscataway, New Jersey, had ik een bijbaan als hulpje van een professor. Ik mocht paarden hormooninjecties geven, om het effect op hun gezondheid te onderzoeken. Machtig interessant. Ik heb hierdoor lang overwogen om dierenarts te worden. Terug in Nederland werkte ik een tijdje bij de Europese klantenservice van een bedrijf dat universele afstandsbedieningen maakte.

Hoe leg je aan een kind uit wat je doet?
Bij Too Good To Go redden we eten van de vuilnisbak. Dit doen we met een app waarmee je eten, wat anders zou worden weggegooid, kunt ophalen bij een restaurant of winkel. We zijn in 2016 opgericht in Denemarken en zitten nu in zeventien landen. Elk tasje wat wordt opgehaald is een geredde maaltijd, tot nu toe zijn dat er in Nederland ruim 15 miljoen geweest.

Wat is je grote droom?
Mijn grote droom is dat elke plek in Nederland waar eten wordt weggegooid, zichzelf aanmeldt bij Too Good To Go. Van bakkerij tot cateraar. Vorig jaar hebben we vijf miljoen maaltijden gered, dat is nog maar drie procent van alle weggegooide maaltijden in Nederland. Weggegooid voedsel betekent enorme economische en maatschappelijke waardeverspilling. Er is moeite gedaan om een product te verbouwen, te transporteren en te verpakken. Er is voor betaald. Als het ook nog eens gaat om producten waar een dier voor is gestorven, dan is het helemaal schrijnend. Maar met vingertje wijzen krijg je mensen niet in beweging. Ik bewonder voedselactivist Tristram Stuart. Hij zegt: om de wereld te redden moet je een beter feestje geven dan de mensen die de wereld kapot maken. Maak het leuk en makkelijk om iets goeds te doen en je krijgt mensen mee.

Waar lig je van wakker?
Dat het niet snel genoeg gaat. Wereldwijd wordt elke seconden 79.000 kilo eten weggegooid. Met Too Good to Go redden we drie kilo per seconde. Onze uitdaging is om mensen sneller aan boord krijgen. Het is nog veel werk om winkels individueel te benaderen. Maar als we eenmaal in gesprek zijn snappen de meeste onze oplossing meteen. Ze hoeven niet zelf het wiel uit te vinden, want er zitten al 3,3 miljoen Nederlandse consumenten op ons platform.

“Bij een bijeenkomst over vrouwelijk leiderschap hoorde ik het advies: ‘neem het leven niet zo f*cking serieus’. Ik ben enorm betrokken bij mijn werk en trek me dingen snel persoonlijk aan, dus dit voelde voor mij erg relevant”

Wat is het beste advies over leiderschap wat je ooit hebt gekregen?
Bij een bijeenkomst over vrouwelijk leiderschap hoorde ik het advies: ‘neem het leven niet zo f*cking serieus’. Ik ben enorm betrokken bij mijn werk en trek me dingen snel persoonlijk aan, dus dit voelde voor mij erg relevant. Een topvrouw zei: ‘ik kwam er vrij snel achter dat je het toch nooit goed doet, zeker als moeder met kinderen. Als ik stop werken is het zonde van m’n intellect en m’n studie, als ik fulltime werk ben ik een slechte moeder en als ik parttime werk doe ik het nog steeds niet goed. Dus heb ik maar besloten te doen waar ik zelf zin in heb.’ Dat vind ik een hele sterke gedachte.

Hoe helpt dit jou?
Bij mijn vorige werkgever, MI Company, heb ik het initiatief genomen voor een vrouwelijk leiderschapsprogramma. De vraag was: hoe help je vrouwen lol te hebben in het leiding geven in een mannelijke omgeving? We deden consultancy op hoog niveau, gaven advies aan directies, wat helaas grotendeels mannelijke omgevingen zijn. We merkten dat vrouwelijke medewerkers afknapten, het werk niet meer zo leuk vonden of niet goed tot hun recht kwamen. Ik houd van gezonde competitie en lekker knallen, begrijp me niet verkeerd. Maar er mag wel wat meer luchtigheid in sommige dingen. Zeker als je wat jonger bent kan het heel intimiderend zijn als mensen overkomen alsof ze precies weten hoe het moet. Geleidelijk kom je er gelukkig achter dat andere mensen ook twijfels hebben.

Mag je als leider twijfel laten zien of schep je daardoor juist verwarring?
Ja, twijfel laten zien mag zeker. Juist. Je kunt zeggen: ik denk dat dit de goede richting is. Honderd procent zeker weet ik het niet, maar ik weet wel zeker dat als we er niet met z’n allen voor gaan het sowieso niets zal worden. Dus laten we beginnen en zien hoe het uitpakt. Dat is een groot verschil met een directieve leider die zegt: ‘zo moet het want dit is de beste manier’.

“We willen dat houdbaarheidsdatums op verpakkingen gaan veranderen. ‘Kijk, ruik en proef voordat je iets weggooit’”

Met welke uitdaging worstel je op dit moment het meest?
Hoe kom je niet alleen bij de ‘donkergroene’ maar ook bij de gewone consument tussen de oren? Daar worstelt elke social enterprise mee. Het mooie aan het model van Too Good To Go is dat het mega schaalbaar is. De balans bewaken tussen idealisme en schaal, daar ben ik continu mee bezig. Een deel van wat we in Nederland verdienen geven we uit aan lobby en educatie. We willen dat houdbaarheidsdatums op verpakkingen gaan veranderen. ‘Kijk, ruik en proef voordat je iets weggooit’. Dat levert ons geen geld op, maar wel geredde maaltijden.

Hoe blijf je fysiek en mentaal fit?
Ik sport intensief. Eind vorig jaar heb ik mijn eerste Ironman gedaan. 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42 kilometer rennen. Dat doe ik niet om een hele unieke tijd neer te zetten. Mijn doel is finishen, liefst niet als laatste. Je kunt zo ongelooflijk veel meer dan je denkt, dat maakt het zo gaaf. Het is voor de helft mentaal. In zo’n triathlon heb ik 42 keer één kilometer gerend. Dan denk ik elke keer: ‘yes, weer een kilometer.’ Problemen opsplitsen in kleine blokjes, die manier van denken werkt voor mij ook goed op mijn werk. We willen iets heel groots, maar wat is nu het eerste stapje? Gaaf dat we die hebben gezet, wat is nu het tweede?

“Ik heb de neiging de nadruk te leggen op positieve dingen, de valkuil is dat ik negatievere dingen soms te weinig ruimte geef”

Van welke vergissing heb je veel geleerd?
Ik heb de neiging de nadruk te leggen op positieve dingen, de valkuil is dat ik negatievere dingen soms te weinig ruimte geef. Een collega wees me erop dat ik bij een bijeenkomst voor alle medewerkers wel vertelde over allemaal nieuwe collega’s, maar niet stilstond bij een aantal mensen dat geen contractverlening had gekregen en ons gingen verlaten. Daar had ik de verkeerde afweging gemaakt, waar ik gelukkig dankzij feedback achter kwam. Bij een volgende bijeenkomst heb ik dit anders aangepakt.

Als je een wet mocht invoeren, wat zou deze bepalen?
In Frankrijk geldt een wet die winkels letterlijk verbiedt eten weg te gooien. Ik zou het geweldig vinden als zo’n wet ook in Nederland zou worden ingevoerd. Het dwingt winkels om na te denken wat ze kunnen doen met eten dat ze anders zouden weggooien. Of dat nu via ons gaat of met donaties aan de voedselbank of initiatieven als Resto van Harte maakt mij niet uit.

Fotografie: Pieter Bas Bouwman